Je kent het gezegde ook vast wel: Stille wateren hebben diepe gronden…. Vaak nog veel dieper dan dat je met je bewuste denken en voelen kan doorgronden. Ben je stil of rustig, dan verwart men dat vaak met verlegen zijn of niet zo sociaal. En soms is dat natuurlijk ook zo. Vaker nog heeft dit echter te maken met veiligheid. Voel je je veilig genoeg om echt jezelf te kunnen zijn of zijn er in je leven dingen gebeurd die je geleerd hebben om maar beter onzichtbaar te zijn? Veilig in je eigen bubbel.
Maar ergens schuilt er toch een verlangen om gezien te worden, jezelf te laten zien. Het uit te roepen; “Hé hallo, hier ben Ik, ik ben er ook nog! Zie mij, hoor mij, vraag hoe het echt met mij is….
Jezelf zo laten zien vraagt om kwetsbaarheid op jouw grootste angsten. Wil je je veilig genoeg voelen om je kwetsbaar op te durven stellen is eerst vaak diep innerlijk werk nodig. Die diepe stille gronden gaan verkennen. Want hoe groot het verlangen ook is omgezien te worden, keer op keer verstop je je toch weer. Kan dat niet een spiegel zijn? Zie jij jezelf wel echt, durf jij jezelf wel echt te zien? Durf jij eerst echt die diepte in te gaan of ben je bang voor wat je daar tegen gaat komen. Toxische schaamte speelt hier ook vaak een hele grote rol in helaas. Toch zit daar echt de sleutel naar bevrijding, naar echt gezien worden.
Voel jij het verlangen om jezelf te gaan laten zien? Stel jezelf dan eerst eens de vraag: Durf ik mezelf echt te zien? Durf ik alles in mij aan te kijken en te omarmen? De wereld is een spiegel, hoe jij jezelf (niet) ziet, zo ziet de wereld jou vaak ook. Durf jezelf te zien, hoe spannend dat soms ook zal voelen. Je zal zien dat de wereld om je heen jou dan ook zal gaan zien.
De wereld is een spiegel voor zelfreflectie, wat laat ze jou zien?
